Ik schreef een wel heel persoonlijke brief voor mijn dochter. Eentje waarvoor ze nog te jong is maar ik had heel veel behoefte om van me af te schrijven. Deze brief deel ik ook graag met jullie..

Lieve Meid,

10 maart 2010 het moment dat jij werd geboren en je onze wereld een stukje mooier maakte; wij werden papa en mama en wat waren we trots. Vanaf het begin zei de kraamverzorgster dat je een pittige tante zou worden en wij nog heel wat te stellen zouden krijgen met jou. We lachte het weg en dachten: ja ja dat zal wel, niet wetend dat ze toch gelijk ging krijgen.

Je groeide op als een vrolijke, tevreden baby die wel precies wist wat ze wilde en toen werd je een peutertje die nog meer wist wat ze wilde, was jij het er niet mee eens dan gooide jij je op de grond en zette je de hele boel op stelten uren lang.
In 2011 hebben we samen een ongeluk gehad, het was niet mama haar schuld maar nog steeds voel ik me heel schuldig, waarom heb jij dit ook mee moeten maken? Gelukkig hield je er niks aan over.

Je ontwikkeling ging door en je creëerde een compleet eigen ik die soms wel heel pittig was. Toen je in 2012 grote zus werd werd je nog pittiger en kwamen we er achter dat jouw pittige gedrag anders was dan anders, het werd ook steeds lastiger om mee om te gaan dus besloten we hulp in te schakelen.

Diverse onderzoeken en “behandelingen” volgde totdat we de conclusie kregen “We weten het eigenlijk niet ze heeft van alles wat.” Het advies was om je maar even een paar maanden op te laten nemen want dan zou er een duidelijker beeld komen. Maar lieve schat dit kon ik gewoon niet doen jij hoorde gewoon bij papa en mama.

In die tijd moest je ook naar school en je bent gestart op een gewone school. Al snel kwamen we er achter dat je daar niet goed op je plek zat zo werd je vaak aan je lot over gelaten en mocht je zelfs niet mee op schoolreis. Mama heeft gevochten als een tijger voor jou om de juiste hulp te krijgen en uiteindelijk zit je nu op speciaal onderwijs. Een plek waar je het zo ontzettend goed doet en waarvan ik hoop dat je daar mag blijven. Veel ouders willen namelijk dat hun kind naar gewoon onderwijs blijft gaan maar wij zien hoe goed jij je nu ontwikkelt en dat is het belangrijkste.
Nog steeds heb je geen duidelijke diagnose al is de verdenking dat je mogelijk autisme hebt. Je hebt daar namelijk heel veel kenmerken van maar eigenlijk is dat voor mij niet zo belangrijk want jij bent gewoon jij en daar heb je geen stempeltje voor nodig.
Lieve meid ik weet dat er veel mensen zullen zijn die opmerkingen zullen gaan maken, opmerkingen die mama ook veel heeft gehad. Mensen die denken “Nou zeg dat is ook een raar kind” als jij een keer een uitbarsting hebt maar mama wil je 1 ding zeggen: Lieverd jij bent en blijft onze lieve meid en hoewel veel dingen in je leven niet makkelijk zijn verlopen, jij soms niet weet hoe je moet reageren in situaties en dat uit in extreme boosheid zullen wij onvoorwaardelijk van jou en je broertje houden. Jij bent in ons leven gekomen en daar zijn wij nog steeds enorm trots op. Mama houd van je.

KUS Mama

<!– .post-meta

<!– .post-footer